Ken je ze, van die advertenties voor een wonderbaarlijk afslankmiddel? Op de ene foto staat een bleke, chagrijnig kijkende meneer, onder een TL-balk in een lullige zwembroek en op de andere foto kijkt hij vrolijk, is hij naar de kapper geweest, hij staat in het zonnetje en hij houdt zijn buik in. En dat komt dan allemaal door dat wondermiddel.

Mila dacht daaraan (denk ik) toen ze voorstelde om foto’s te maken van roeiers, nét na hun laatste etappe.

En dan is dit dus vóór

En dit na:

(Margriet en Senne doken de douche onder vóór een razende reporter de kans had waargenomen ze op de foto te zetten)

Dat is dus wat je in 18:51 uur kunt bereiken. Een hoop zweterigheid en blije hoofden.

Dat is dus de uitslag. Niet gek, als zeventiende starten en als vijfde finishen. De snelste mixploeg is een selectie marathonroeiers. Kortom, eigenlijk zijn we best trots. Maar belangrijker: het was leuk! En we zijn nog steeds vrienden, misschien wel betere dan we hiervoor waren.

En dit hebben jullie nog tegoed, onze jaarlijkse quotes, zonder context. En nee, die zijn minder grensoverschrijdend dan je op het eerste oog denkt. 😉

‘Als het nog langer duurt sta ik zo weer met mn lul in mn hand’

‘Sleuren en leuren, maar wel mooie lange klappen’

‘Mette weet hoe zuigen voelt’

‘De rode vesten zijn rood. De zwarte vesten zijn zwart. Simpel’

‘Ik zit weer in het verkeerde gat, sorry’

‘Moeten we nou nog stempelen in Sloten?’

‘De wisselplaats bij de Luts. Daar ben ik zo in mn kont geprikt. Ik moest gewoon heel nodig’

‘Mette zit graag op een paal’

‘God tyfustouw’

We zijn gefinisht, nog geen idee wat we zijn geworden, want ik was aan het sturen.  De vraag is wel waarom ze de spannendste stuuretappe helemaal aan het einde doen. Dwars door Leeuwarden, met hordes pleziervaart.

Maar, ik ben koud van boord en de boot is al ontmanteld.

De laatste etappe begint voor iedereen, beginnen met ons eerste topkoppel, of toppel zoals Mette zegt.

Maartje en Bart stappen in, Senne en Margriet kwamen eruit.

Oh en Roel? Die doet een welverdiend dutje.

Eindelijk, koffie! Of beter nog; de koffie van de McDonalds die ons nooit heeft bereikt. Daar istie eindelijk! Zou hij nog lekker zijn?

In zo’n Elfstedenploeg heb je altijd verschillende types. Brullende beren, stoere sturen, beschaafde beukers, huilende hooikoortspatiënten.

En we hebben nu ook een heel zorgelijk type mee. De bus. Hij is niet heel ervaren – hij had 17 kilometer op de teller toen we hem van de verhuurder meekregen – dus we kunnen het hem niet verwijten. Maar stiekem is het best irritant. Piepen als de chauffeur wegrijdt terwijl nog niet alle gordels al helemaal dicht zijn. Weigeren ook maar een centimetertje te rijden als de deur open is. En vooral: een diepe angst voor hoog gras. Waar het hier van stikt.

Heel vermoeiend. Dus ondanks zijn kekke display, dubbele set schuifdeuren en heerlijke airco hoop ik toch dat we volgend haar een iets minder zenuwpezerig type bereid kunnen vinden mee te gaan.

Mette komt net uit de boot en heeft het heet. Maar dat heeft haar en Thijs er niet van weerhouden weer in te lopen op ploeg 3, met wie we nog steeds een nek-aan-nekrace houden. Stiekem liggen wij voor, want we startten later dan zij, maar toch is de spanning hier om te snijden. Als straks Roel en Edith uit de boot stappen, gaat iedereen beginnen aan diens LAAAATSTE RRRRRRRONDEEEE

Is bij de Galamadammen. Mooie herinneringen, en altijd prachtig uitzicht. Hier is de zon net op, hier eten we pannekoeken. Hier is de lucht heerlijk fris, en heb je ruimte om te wisselen.

Dit keer gaan Maartje en Bart eruit, en Jeanne en Mark erin.

En hier genoot de Kapitein ook zo van, het was ook zijn favoriete wisselpunt.

Uiteraard had het tweede niks met het eerste te maken. Net van het breedste water het smalste water in gestoken. Op het Slotermeer de zon zien opkomen en op de smalle Luts begon het heel leuk. Door Roels handige trucje met een doorlopend stuurtouwtje, kan je als stuur prima met één hand sturen. Dus toen het eventjes wat breder was en ik mijn telefoon onder mijn zwemvest uit kon frutten, kwam de influencer in mij naar boven

Dit bleek wel de stilte voor de storm. Vlak voor ons zat een Duitse ploeg die net hun veteranenkoppel in has laten stappen. Senne en Margriet beukten ernaartoe en wilden er zooooo graag overheen, maar het was gewoon echt te smal. Wat een ellende, dat je harder wil, harder kan, maar het gaat niet! Nou, Maartje, Bart en Nienke: pak ze!!!

Is het verschrikkelijk krap. Dus moet je krabben, voor de niet roeiers: lastig hengelen met je riemen. Maar dat ging natuurlijk vet goed, want dat kunnen Roel en Edith.

En dan een snelle wissel. Margriet en Senne gaan aan. We moeten die laatste mixploeg tegenstander, nummer 2 gaan halen. Nu gaat het echt beginnen.

Ik liep het toiletgebouw in Woudsend in. Een keurig, licht toiletgebouw waar ik me al een tijdje op verheugde. Eén stalletje is bezet, ernaast is het vrij. Ik stap naar binnen en zie dat er geen papier is, dus ik vraag ‘heb jij wc-papier?’

De dame naast me zegt ja, en ik realiseer me dat ze niet een van mijn ploeggenotes is. Desondanks komt er een hand met een stuk wc-papier onder het wandje door.

Tegen de tijd dat ik van het toilet kom is zij al vertrokken, dus ik heb haar niet gezien.

Van die spontane ontmoetingen in de Friese nacht.

Het was een prachtige etappe onder de sterrenhemel. Maar erg veel tijd om daarvan te genieten had ik niet, want eerst beukten Jeanne en Mark ons naar Leeuwarden toe, ongelooflijk efficiënt gewisseld en gestempeld en toen Mette en Thijs, die zo hard doordenderden dat ik nog even dacht het verkeerde rode lijntje te volgen. Gelukkig wist Mette gewoon de weg (waar heb je die GPS ook voor nodig). En toen kwamen Edith en Roel het afmaken. Nummer 19 is netjes gebleven waar die hoort (achter ons 🙂 ). En volgens mij lopen we in op de mannenploeg voor ons!

Het is stikdonker en we zitten tussen de sterren en het kikkergekwaak een beetje te soezelen.

We hadden al een paar keer stuivertje gewisseld met ploeg nummer 19, maar in onze laatste etappe hebben Bart en ik ze ingehaald nog voordat ze gingen wisselen.

Bij de stempelpost bij Wetterwille was het verschil opgelopen tot drie minuten – en dan ligt er daar vóór ligt ook nog ploeg nummer 2, die zijn ook mixed. Dus we hebben nog wel iets te doen.

Jeanne en Mark eruit, Mette en Thijs erin

Het startsein knalde door de Prinsentuin en het was aan.

Startnummer 17, dat belooft veel inhaalacties. En kijk die Beukers eens goan!

Nu nog lekker vooraan

Voor t oan giet, altijd eerst de groepsfoto. Als we allemaal nog blij zijn

Er wordt druk gekwekt in de bus, maar kennelijk vindt Mila de gesprekken zo saai dat ze haar puzzelboekje tevoorschijn heeft gehaald. Nu wordt er druk gepuzzeld in de bus.

We mogen weer! Morgen (vrijdag) vertrekken we met een enthousiaste ploeg naar Friesland om deel te nemen aan de 39ste Elfstedenroeimarathon. We starten iets na 20:00 als 17e. Vanaf dat moment is onze boot (en 97 andere boten) online te volgen via https://tourmonitor.eu/elfstedenroeimarathon/esrm2025, tot de finish, die we na een tocht van ± 18 uur verwachten te passeren. En natuurlijk delen we onze avonturen ook via dit blog.

De weersverwachting is redelijk goed: de wind lijkt af te nemen en ’s nachts wordt het 12 graden. Overdag is er zon en lijkt het droog te blijven.

Maar eerst nog wat voorbereidingen: de boot wordt gecontroleerd en de navigatie tablet wordt verbeterd: op verzoek van stuurvrouw Mila zorgen we er voor dat het scherm nog verder gedimd kan worden, zodat de stuurtjes ’s nachts niet verblind raken.

Boot gepoetst, iedereen moe en voldaan. En toen bleek iemand toch succesvol (mijn filmpje was mislukt) de finish te hebben gefilmd. Met als soundtrack de Noorse songfestivalkraker van dit jaar: She, Queen of the Kings. Het liedje dat eigenlijk had moeten winnen.. net als een zekere RicMix-ploeg.. 😉

Inmiddels in de bus op weg terug. Kapotmoe! Maar wat was het weer een avontuur. Echt heel veel pret én pijn gehad.

En och, derde van de 94 boten is echt niet slecht.

Ik heb mijn laatste etappe met Frans gehad maar deze nog niet ⬇️

En deze ook niet⬇️

En deze ook niet ⬇️

MAARTJE!! 😍😍

Thom heeft de wisselbulletins aangepast. Nu heb ik ook een plekje in de auto.

Tarcis vroeg om updates mijnerzijds, maar die zijn niet erg relevant. Ik kan niet lang roeien, of überhaupt zelfs wakker blijven, dus mijn Elfstedentocht tot nu toe was voorbereiding.
Werving en selectie, koppels breien en het Friese vlotjeskijken, de sport die hier traditiegetrouw op koningsdag wordt beoefend (al vroeg ik me gisteren net af of het ook al op koninginnedag gebeurde – daarvoor moet ik nog eens in de archieven kijken).
En gisteren heb ik nog maar eens bewezen dat mezelf uitselecteren een goed idee was – ik kan niet eens meer een halve boot bovenop de botenwagen leggen…

Dus in plaats van met een klein gezellig busje ben ik met een trein naar Friesland gekomen en heb ik Harlingen beter bekeken dan ooit tevoren. Ze hebben hier bij de Jumbo allemaal dingen die ik nooit eerder gezien had:

Ik sliep in een pension op honderd meter van een wisselpunt, dat de authentieke familiehuis-vibe vooral verspreidde door keihard gestommel op de trappen. Niet dat ik anders heel goed geslapen had trouwens – ik had duidelijk last van wedstrijstress-by-proxy. Want er lag een Andere Ploeg op de verkeerde plek en dat veranderde niet door de tracker te verversen of de mobiele versie daarvan te vervloeken…

Maar bij het ontbijt waren er suikerbrood en van die leuke doosjes vlokken. Ik ben over de dijk naar Harlingen gewandeld. Harlingen heeft een hoop om verliefd op te worden (de Waddenzee, de wind in je haar, een Jumbo met een kletskassa, een overdaad aan schattige huisjes en heel mooie parkjes) maar mist ook dingen waar ik niet lang zonder kan (met stip op één: RIC) dus ik ga toch maar niet verhuizen.

En nu zit ik op de stempelpost (die gelukkig bemand is). Ik word meteen herkend als een Fries – zoals je een Fransman herkent aan de baret en de baguette onder haar arm, zo herken je blijkbaar de Fries niet alleen aan vrijelijk overal rondplassen maar ook aan het uit hun tas stekende suikerbrood…

En soms blijkt een wisselpunt dichtgegroeid..

Nee dat niet. Maar echt realistisch is het ook niet meer. Maakt niet uit, we gaan gewoon tot het gaatje. Dan zijn we er ook sneller vanaf.

Met 3 minuten verschil tussen de twee RIC ploegen bij de stempelpost in Hindeloopen en op zo’n twee derde van de race blijft het spannend. Onze ploeg is wel in 2 trajecten zo’n 2 minuten ingelopen.

Hieronder een foto van de haven bij Hindeloopen.

Here comes the sun ☀️. Nog wel fffrriss

Halverwege Sneek, scherpe bochten, lage en smalle bruggen… Stuur Mila moest ook in de kuip duiken. Toen ze weer omhoog kwam ging het mis.

In één vloeiende beweging tikte ze haar setje geplastificeerde waterkaarten overboord én viste ze ook direct weer uit het water.

Scherp hoor, om half drie ’s nachts!

Mila geeft een aparte appgroep gemaakt met quotes zonder context. Een kleine bloemlezing:

Met pindakaas wordt alles beter. Ook spinazie. (Henk Jan)

“Eeuhh het is Diesel he?”
“NEE E10 E10!” (Onbekend)

This is the way

“Wat prikt er nou in mij? Dat is een grasspriet. Die prikte mij op een plek waar je m niet wil hebben” (Nienke)

Wazzzz-Ad? (Mette)

Mijn eerste shift (3 trajecten) zit erop! En ik ben nu al schor… Ik moest wel, want op het stuk na Dokkum hadden we tegenliggers, die massaal dachten dat bakboordwal wel een goeie plek was om te varen. Ik weet niet hoe vaak ik TEGENLIGGER, WIJKEEEEN heb gebruld. Het derde traject was het weer raak, we wilden de andere RIC ploeg inhalen en dat kan natuurlijk ook niet zonder een goeie peptalk aan de roeiers. Ik denk dat alle meerkoeten in het riet weer wakker zijn.

Bij de wissel in Bartlehiem kwam die andere RicMix ploeg er voorbij. Maar Frans en ik waren nog fris. En ondanks het smalle water gingen we er voorbij. Een fijne ‘riemen vast en beuken-actie’ van Mila. Vet kicken als het lukt!

Wind tegen, story of my life.. maar het ging lekker! En ze kwamen er niet voorbij. Nouja, die mannen-bullenbakken wel, maar dat is niet zo erg.

En.. foto’s:

En zoals je kan horen heeft Mette er erg veel zin in

Onder luid gejuich vertrok de boot richting de start. Hoe de start verliep weet ik niet, want Ellen, Geert, en ik zijn direct naar de eerste wisselplek te gaan om daar zeker tijdig te zijn. Daar zitten we nu op een heerlijk bankje in de zon, naast een heerlijk eetcafé (maar zonder drankje).

We zijn allen veilig aangekomen en genieten nu van allerlei heerlijke maaltijden, gemaakt door meerdere topkoks uit de ploeg. Mijn persoonlijke favoriet: Nienke’s pannenkoeken!

Is als het goed straks hier te vinden. Wij zijn boot nummer 1! 😁

Afgeladen busje. Voorin: chauffeur Bart, stuur Eva, chauffeur Thom. 2e rij roeiers: Annouka, Frans en Geert. Achterin roeiers: ikzeidegek, Tessa en stuur Mila. In de andere auto: roeiers Ellen!, Henk Jan en Mette en chauffeur Gertjan. Let’s goooo!

P.S Roel en Ad zijn al in Friesland om de boot te preppen.

Veel oude-nieuwelingen dit jaar, dus we gaan voorbespreken. Roel heeft de waterkaarten, Henk-Jan de petzel, er is koffie en koeken. En natuurlijk Annouka-babies. Voorprettijd.

En kijk eens wat Nikki voor ons gebakken heeft

Het mixveld gewonnen én, waarschijnlijk voor het eerst ever, als mixploeg overall de snelste.

Ja, onder luid gejuich is het topteam Benno en Jeanne gefinisht. Kapot en heerlijk voldaan. Even afwachten of we echt hebben gewonnen. Voorlopig nog geen andere boot in zicht.

Wel binnen tien minuten de boot onttakeld.

Als eerste over de finish. Deksel erop, elfstedenlintje erom en niks meer aan doen.

We zijn er bijna! Jeanne en Benno gaan finishen. En zeg nou zelf, zo’n tracking-site ziet er toch leuk uit zo. (Ja, de tracker doet het weer, nu echt.)

Joppe en ik klaar zijn klaaro! Wat een killerteam. 😉

Voor iedereen die nieuwsgierig is hoe zo’n bus eruit ziet na een elfstedennachtje.. nou zo dus.

Twaalf uur aan geklust, eindelijk gefixt: de tracker. Zie ons op de livepagina.

Die twee stoeltjes bij dat tafeltje aan dat stukje met afzetlint afgezette kade waren nog steeds leeg. En ik verwachtte onze ploeg binnen een paar minuten.

Dus ik liep naar de vlakbij geparkeerde soepbus (soeptruck zou een betere naam zijn) om te informeren of zij iets wisten van de stempelpost. Nee, de aardige Friezen daar waren van de koffie (en smerige thee en poedersoep), niet van het stempelen.

Wij liepen naar de stempelpost. Onder het tafeltje stond een tasje, met touwtjes, lijnen en tiewraps. Maar geen stempelpoststempel. Er stond ook een fiets, met een jas eroverheen gedrapeerd. Maar het leek ons ook weer zo wat om daar in te gaan graaien.

De soepbusmeneer kwam erbij, en hij zag dat helemaal niet als een probleem. Hij toverde de Harlinger stempelpoststempel tevoorschijn. En ik zag een oplossing. Want een Elfstedenstempel is geldig als ‘ie door een echte Fries gezet is. En deze meneer voldeed duidelijk aan die eis. Dus wij schreven zelf onze doorkomsttijd op de lijst, de Fries zette de stempel en iedereen was blij.

Ik heb geloof ik een van de Grote Beginnersfouten gemaakt. We zijn op weg naar mijn laatste diedubbele stuurtraject, maar mijn weekendtas ligt nagenoeg ongebruikt in de achterbak van de bus. Het enige dat ik uit mijn tas vol thermo’s, jasjes, handschoenen en een extra paar laarzen heb gehaald, is een paar sokken en een trui. Nouja, beter te veel dan te weinig, zullen we dan maar zeggen.

Droge sokken, een kopje thee, een zonnetje en een dixi met papier. Het is goed toeven hier in Harlingen (maar het is wel te hopen dat die twee lege stoeltjes bij de stempelpost zo bezet worden, want Jeanne en Benno komen er zo aangedenderd.)

Het verschil met nummer 9 (die tweede liggen) is inmiddels bijna 36 minuten!

Soms wisselen we op een kade, soms (zo discreet mogelijk) in een voor- of achtertuin. De wissel van daarnet was bij deze vriendelijke dames thuis. Ze keken ons een beetje raar aan.

Nienke wil bij de majorettes. De powermajorettes.

Langzaam begint het weer licht te worden. Joppe en ik deden het eerste stuk alternatieve route. Terug vanuit IJlst. We liggen zover voor dat de tegenliggers ons hulp aanboden omdat ze dachten dat we verkeerd waren gevaren… We hebben al bijna een vrije pitstop.

We hebben net het mooiste roeiwater ter wereld bevaren. De Zwette bij nacht. Niemand om ons heen en sterrenbeeld Cassiopeia boven ons. Wat een feest!

En dan lijkt het er ook nog eens op dat we weliswaar verliezen op ons eigen schema maar verder uitlopen op de rest.

Cyriel en ik hebben onze eerste etappe gehad – alle koppels hebben nu een keer geroeid. Deze etappe was lang en we hadden wind tegen. En Annemarijn praatte ons er strak doorheen.

Nu zijn we onderweg naar Wetterwille, waar we weer stempelen. Ik ben benieuwd naar de doorkomsttijden daar (onze tracker heeft het geloof ik definitief begeven, maar op diezelfde site vind je ook een tabel met doorkomsttijden op de stempelposten).

Gehoord halverwege op weg naar het volgende wisselpunt:

“Hè, waarom heb ik een alarm? Oh, de achterklep staat nog open. En waar is het wisselkrat (de krat waarin roeiers hun kleding in dumpen tijdens het roeien)?”

Terug op de parkeerplaats staat het wisselkrat eenzaam op ons te wachten.

De kop is eraf. Onstuimig water, maar wel lekker stampen. En nu tijd voor de refill. M’n roeimaat Joppe doet dat met nasi en babi pangang?

Je weet wel, bij die mooie houtzaag-, pel- en nogwat molen:

En dit is de wissel: Jeanne en Benno eruit, Nienke en Joppe erin:

Goede vraag! We hebben dit jaar een ideale combinatie van oud en nieuw, ervaren en minder ervaren. En allemaal sterk!

Koppel 1 zijn Roel en Tessa. Roel is onze captain, hardware-opperhoofd en meestersoldeerder. Tessa is nog nooit met onze ploeg meegeweest, maar heeft wel een indrukwekkende erelijst en een wikipediapagina.

Als zij uit de boot komen, stappen Benno en Jeanne erin. Benno is tegenwoordig professioneel ergometeraar en Jeanne leert de halve wereld roeien en is bovendien kaartenlaminator en chef pannenkoeken.

Koppel 3 zijn Joppe en Nienke. Joppe is een nieuwe ster(k) aan ons firmament, Nienke een ervaren kracht die hem precies kan voordoen hoe het moet.

Daarna komen Bart en Ellen. Bart is de man achter de lichtzwaarden en Ellen de sterkste vrouw van Nederland.

En dan hebben we nog Cyriel en Maartje. Voor Cyriel is dit de eerste keer, Maartje compenseert dat.

We worden in de boot gestuurd door Annemarijn en Mila, en op de kant door Isabelle, Janneke en Mart.

Onze tracker doet het nu al niet meer, maar kijk wat een geweldig uitzicht ik heb vanuit de auto. Friesland, een laagstaand zonnetje en de reserveriemen:

We zagen hem nog lopen, Burgemeester Buma. Maar we zijn er met een boogje omheen gelopen. Anyways, de boot is weg. Koppel 1, Roel en Tessa gingen meteen keihard van start. Eerste stuk is wind mee, kunnen we meteen die voorsprong pakken.

En dan gaat het beginnen. Tegen de wind in.

De alternatieve route. #baal. Geen meren, maar ook geen dijkvaart.

Eigenlijk dacht ik dat Roel daar zo géén zin in zou hebben dat zijn alternatieve route een retourtje Amsterdam zou zijn.

Maar we gaan toch. It giet oan.

Echte RicMix pannenkoeken 😋

Met een fashion upgrade: we hebben een tafel om aan te eten. Zelden gezien. Meestal zitten we met het bord op schoot tegen de loods van kanoclub.

We zijn de laatste puntjes op de ‘i’ aan het zetten: de boot is door de wedstrijdcommissie inmiddels goedgekeurd.

Het spannende is nu de vraag: gaan we de volle route varen? Het waait hard, en met harde wind over een Fries meer varen schijnt gevaarlijk te zijn.

Zometeen bij de Captains Meeting gaan we horen of we de alternatieve route gaan varen, waar we vooral de grote meren ontwijken (Slotermeer en De Morra).

We schatten in dat we met de volle route wat later dan normaal over de finish komen (15:30, een uur langer roeien door tegenwind) en met de alternatieve route dan zijn we ongeveer 13:00 binnen.

Heerlijk opgewonden gekakel in het busje. Zenuwen + zin = adrenaline

We zijn onderweg! Bart en Roel zijn al in Leeuwarden, die hebben de boot in elkaar geschroefd en de uitrusting erin geplakt. Die zit inmiddels al in elkaar.

De rest van de ploeg heeft vandaag een beetje lopen kipzonderkoppen (die term heb ik vandaag geleerd, maar het is wel wat ik gedaan heb), eten maken en (in sommige gevallen) barkrukken in elkaar geschroefd.

Maar nu zitten we in de bus en een auto en zijn we eindelijk onderweg naar Friesland. Hoera!

Twee jaar pandemie heeft de routine een beetje doen verroesten, maar we zijn er weer. Met een roeiers, stuurlieden, chauffeurs, een bus, draaiboeken, lichtzwaarden, wisselbulletins, een pizzaplank en rollen tape.

Op RIC Mix HQ was het voorbereiden in volle gang:

En nu hebben we ook wisselschema’s voor als het zo hard waait dat we de alternatieve route moeten varen:

Zo, dat is snel gegaan! Toen ik gisteren mijn ogen dichtdeed realiseerde ik me dat het nog maar 25 uur geleden was dat we startten.

Het enige dat we nu nog moeten doen is de boot poetsen en stoere verhalen vertellen. Want we hebben dan wel niet gewonnen, er is genoeg om trots op te zijn. Vijfde overall, tweede in het mixveld en enorm veel plezier: goed geroeid, geen grote fouten gemaakt (al staat er nog ergens een eenzame bestelling koude koffie) en dan was het ook nog eens supergezellig en erg lekker weer. Ik ben er blij mee!

Bastiaan en ik hebben onze laatste etappe geroeid. Daarna heb ik, ondanks dat ik eigenlijk al best genoeg Tuc had gegeten, nog twee pannenkoeken gegeten.

Nu ben ik moe, voldaan, vol en zit ik vol stroop. En zitten we bij Wetterwille te wachten tot Nienke en Bart hem door de finish rossen.

En dan de boot uit het water en eerst douchen. Ik kijk er naar uit!

Het gaat goed. Alle electronica doet het, er staan nauwelijks fouten in kaartmateriaal, wisselbulletins en draaiboeken, en we liggen vijfde overall. De stemming is uitstekend, alhoewel we intussen wel een beetje gaar aan het worden zijn. Dit stadium van de wedstrijd kenmerkt zich door een volstrekte chaos in de bus, waar we ons desondanks toch helemaal in thuis voelen.

Het enige jammere is dat die verrekte mixploeg van Wetterwille vóór ons ligt. Daarmee zijn we tweede in het mixveld, en we hadden zo graag beter gewild. Maar dan hadden we maar harder moeten roeien. Het verschil is op dit moment achttien minuten; dat kunnen we eigenlijk niet meer inhalen.

Andere RIC-ploegen: Marco van der Noordaa c.s (Ait Vedan) op plek 12, Ad Ruigrok van der Werve en zijn dames (in de Piet Helle) op plek 45, Pieter Locher (Macht Toont) c.s. op positie 40 en de RIC-ploeg in de Mijdt Spijt op plaats 82.

Hoe stoer Ellen en Roel zijn. En, dat kun je niet zien op de foto, maar ze gaan hárd man…

Zo heet het hier.

En zo ziet het eruit:

Op dat bankje heb ik net, kijkend naar het water, mijn ontbijt opgegeten en een kopje thee gedronken. Onder de brug staan Bart en Nienke samen met wisselhulp klaar om in de boot te springen.

Achter mij is een weiland waar allerhande aan hun broek sjorrende dames uit verschijnen – heel elegant. Ik denk dat ze er mindfullness beoefenen.

Ik word hier heel gelukkig van.

Omdat we toch lekker aan het wisselen waren heb ik concurrent Wetterwille ook maar even gefilmd. Misschien kunnen we nog wat van ze leren..

Neuh, dacht ’t toch niet. Kijk maar: zelfde punt onze wissel:

Toch wel een van mijn favoriete wisselpunten. Stevige wind vandaag, arme Jeanne en Job.

Hoewel.. Bart en ik hadden net de Luts. Ook prachtig, maar blijft toch een krachtoefening. Een smalle, ondiepe sloot met dichte begroeiing. Een soort groene tunnel, maar dan een van de zuigende soort. Gelukkig kunnen Bart en ik onwijs goed beuken, dus het is helemaal goed gekomen.

En dan nu na de Friese nacht, op naar de Friese ochtend.

Maar niet zonder dit: episch filmpje take 2

Lagen we in IJlst achter.

We lopen natuurlijk nog steeds in! En wat een prachtige sterrennacht hebben we erbij. We stonden net bovendien in een buitengewoon tuttig tuintje.

En dan is de planning ook nog eens dat ik zometeen, om 3:33, met Bastiaan en Eva (met z’n drieën dus) in de boot stap voor een etappe van 33 minuten.

Ik word er helemaal blij van.

Friesland is van ons! Maar liefst vijf (toch?) ploegen van RIC doen mee. Geen wonder dat we ze blijven tegenkomen. Hoewel… Nu we iets verder de nacht ingaan zijn we toch best op onszelf aangewezen.

Alleen wij en de Friese sterrennacht.

Goede vraag!

Ons eerste koppel zijn Ellen en Roel. Roel is de ene teamcaptain, opperhoofd electronica en bovendien teamarchivaris. Hij roeit met Ellen, die de shirts heeft ontworpen en bovendien de breedste schouders van ons allemaal heeft.

Koppel 2, dat zijn Jeanne en Job. Jeanne natuurlijk welbekend, Job een nieuwe ster aan het firmament. Job heeft bovendien zijn vriendin Jolien meegenomen, zij bestuurt met verve de bus.

Dan komen Bastiaan en Maartje. Bastiaan is ook een nieuwe ster: niet helemaal van RIC maar wel op zoveel manieren met RIC verbonden dat hij mee mocht. Hij roeit met Maartje, de andere teamcaptain, opperhoofd werving & selectie en taftzeiltjes.

Ploeg 4 is ons absolute sterrenteam. Anne, woest succesvol op de skiffhead, roeit met Patrick, haar mixdubbelpartner van Dudok.

Koppel 5 zijn Nienke en Bart, respectievelijk koningin van de beeldblogjes en mister laserzwaard.

En dan hebben we nog al die geweldige stuurlieden: Eva en Antoinette die de boot door Friesland voortjagen en Isabelle, Tarcis (ja, dat is de originele Kapitein T.) en Jolien die onze auto’s en de bus besturen.

Het is meteen spannend. Direct achter ons (met nummer 5) startte een ploeg van Wetterwille – het gerucht gaat dat ze een jubileumjaar hebben en daarom éxtra graag willen winnen. En ze begonnen ook inderdaad heel hard.

Ze hebben ons in de eerste etappe ook ingehaald, maar we lopen steeds weer in. Bart en Nienke roeien nu – we liggen nog steeds een beetje achter ze, maar dat wordt steeds een stukje minder. En Leeuwarden is nog ver.

En ik heb net even naar de tracker gekeken: we liggen nog mar 15 seconden achter ze.

Ons veld is trouwens niet het enige dat spannend is. De winnaars van vorig jaar, de Aengwirden-combi, heeft toen vooral gewonnen omdat Gyas bij Bartlehiem verkeerd voer. En daar vlak achter zat een Duitse ploeg, die nota bene met z’n zessen waren. Aengwirden ligt inmiddels derde, achter Gyas, en op kop liggen die Duitsers (die nu niet met z’n zessen zijn trouwens). We zagen ze langsroeien – alle drie de ploegen gingen hard, en zeker die Duitsers zagen eruit alsof ze het nog best een tijd kunnen volhouden.

– Irritant dat we zijn ingehaald.

– Ja, waarom eigenlijk?

– Geen idee, maar Leeuwarden is nog heel ver weg. Misschien niet hemelsbreed, maar wel de route die wij nemen..

– Waarom doen we dat eigenlijk?

Jeanne en Job (team buff) zijn er klaar voor.

#lovethelight

En je kunt ons hier volgen.

We zijn ploeg 4.

We zijn weg! En dit is m’n uitzicht tussen de etappes door. Vele rotondes van Friesland zullen volgen.. Ik omarm auto 1 als mijn habitat. Tarcis achter t stuur, Bart met de wisselbulletins op schoot. En de avondzon op de achtergrond.

Lekkerrrrr

We zijn er allemaal, er is een feestmaal aangericht en Roel doet de briefing.

Met een lichtzwaard.

Ik voelde me toch een beetje de akela: ik heb iedereen een paar keer geteld: er zitten negen mensen in de bus, vier in de auto en er zijn er al twee in Friesland.

We zijn dus compleet!

En onderweg.

De boot is onderweg, Roel en Bart zijn onderweg en wat doen wij?

Nou, om voor mezelf te spreken, ik pak mijn tas in, doe nog wat laatste boodschapjes, stop nog meer in mijn tas, vraag me af of ik niet nog een lange broek nodig heb, begin alvast aan de chocoladetoffees, neem nog een kopje thee, lees de krant, maak een lekker lunchhapje voor mezelf, stof het blog af, negeer mijn toch licht verhoogde hartslag (ik kan niet nu al zenuwachtig zijn, toch) en wacht een beetje af. Zometeen maar eens naar RIC gaan fietsen. En dan naar Friesland. En dan gaat het voor ons ook beginnen!

Het heeft even geduurd (Hemelvaart is laat dit jaar) maar het is eindelijk zo ver. De ploeg is compleet, de taken zijn verdeeld, iedereen zit zijn etappes te bestuderen en er zijn weer allerlei grote en kleine nieuwe dingen.

En dat allemaal om ook dit jaar weer geweldig hard te varen.

Sommige dingen zijn een traditie. Een Friese traditie. Oranjekoek is zo’n traditie. Na de Elfstedentocht krijg je zo’n oranjekoek. Een leuk idee. Ware het niet dat de oranjekoek die je krijgt echt best vies is. (Roel beweert dat echte oranjekoek wél lekker is, maar zo’n oranjekoek heb ik nog nooit gezien.)

Gelukkig hebben we Bart. Die weet met dit soort tradities wel raad.

Sneller dan ooit (toch? – dit is een vraag aan de Commissie Elfstedenarchief En Tinnen Blikjes) en zonder grote kleerscheuren (maar wel met een paar overdrachtelijke kleintjes). Maar ook zonder blik. En het was leuk en gezellig. Dat is het belangrijkst. Vind ik vanaf morgen.

Niemand heeft nog puf om de oranjekoeken op te halen die klaar liggen voor elke ploeg die finisht. Niemand heeft nog puf om op te staan uit de luie loungebanken die in de partytent staan.

Maar iedereen is het er over eens dat we het de ARC niet cadeau hebben gegeven, dat we dit jaar de snelste tijd ooit(!!!) hebben evaren en dat tucjes echt het allerlekkerste zijn na de elfsteden, voor sommigen graag vergezeld van een biertje.

Zelf drink ik zelden bier. Maar na deze bruuske krachtinspanning is er écht niets lekkerders dan een koud biertje in plastic..

Volgend jaar weer, toch Roel? 😉

We lopen hard in op ons schema – we gaan nu op net iets boven de 18 uur af. Maar de ARC, die ligt een akelig stukje voor ons.

Maar goed, Jeanne en Benno zijn net ingestapt en die hadden net heerlijk liggen tukken, dus dat zijn twee frisse hoentjes.

Voor de rest van de ploeg valt dat frisse wel mee – we durven inmiddels auto’s en bussen overal open te laten staan – geen Friese dief zal die meur willen weerstaan.

Adriaan en ik hebben onze laatste etappe geroeid! We vieren het met een stroopwafel en een super gentle high five, want… uhm… de handjes zijn er ook klaar mee.

Afgeluisterd gesprek op de brug: “ze varen een uur harder dan vorig jaar. Dat is toch wel enorm. Maakt best uit waar je in het veld start.”

Nou varen wij ook harder dan vorig jaar (12 min. maar liefst bij de vorige wissel), maar dat wordt toch een lastig om nog goed te maken met nog 5 trajecten te gaan.

Maakt niet uit, wij hebben nog een doos met Maartjes broodjes.